Category: INTERVIEW

การเป็นนักสร้างสรรค์หากป่าวประกาศร้องตะโกนให้คนอื่นนิยมยินดีในผลงานของตนจนเกินงามย่อมไม่ใช่วิสัยที่ดีนักสำหรับศิลปิน แต่ในด้านของงานศิลปกรรมซึ่งได้ฝากไว้ตลอดเส้นทางการทำงานกว่า 32 ปี การล้มลุกคลุกคลานไปพร้อมกับรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และอาจรุนแรงถึงขั้นเสียน้ำตา เป็นเบ้าหลอมให้เส้นทางเดินไปกับปลายพู่กันและดินสอร่างแบบที่มีคุณค่าเหนือการตีราคาค่างวด พิสูจน์ได้จากที่ผ่านมาชื่อของ ฉัตรวิชัย พรหมทัตตเวที ซึ่งปัจจุบันดำรงตำแหน่งรักษาการณ์ผู้อำนวยการหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร แทบจะไม่ได้รับการกล่าวถึงมากนักในเบื้องหน้า ทั้งนี้อาจเป็นเพราะบุคลิกสันโดษและรักสงบ รวมถึงผลงานที่สร้างนั้นเรียกได้ว่าทำให้เขาเป็นคนเบื้องหลังอย่างเต็มตัว แต่หากเอ่ยถึงฉากอันวิจิตรตระการตาของโรงละคร อาทิ สยามนิรมิต คิงคองไอส์แลนด์ ภูเก็ตแฟนตาซี ฯลฯ คือเสี้ยวหนึ่งของงานอันการันตีประสิทธิภาพและอัจฉริยภาพในการสร้างสรรค์งานศิลป์ของเขาได้เป็นอย่างดี

“ความฝันของผมคืออยากที่จะสร้างและพัฒนาผลิตภัณฑ์ไทย Brand ไทย เพื่อโชว์ศักยภาพของความเป็นไทยให้ชาวต่างชาติได้เห็นครับ” คุณมกร เชาว์วาณิช นายกสมาคมนักออกแบบผลิตภัณฑ์แห่งประเทศไทย บอกเล่าให้เราฟังถึงความฝันสูงสุดในชีวิต ภายในอาคารสำนักงานของบริษัท Cerebrum Design ย่านสีลม ที่ตัวคุณมกรเองเป็นผู้บริหารอยู่

นัดชนแก้วกับ สนานจิตต์ บางสพาน   ผมว่าผมเป็นคนเซ็นทิเมนทอลและโรแมนติกกว่าที่คนคาดเยอะนะ คนจะดูว่าผมหยาบคายพูดคำสบถคำแต่มันเป็นคาร์แร็กเตอร์ของผม คือเป็นคนปากกับใจตรงกัน ไม่ดัดจริต ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ อย่างเมียผม 2 คนเนี่ย (คนแรกเสียไปแล้ว) คนที่สองคบกัน 3 เดือน ผมถามเขาเลยว่า ผมชอบคุณมาเป็นผัวเป็นเมียกันมั๊ย ก็แค่นั้นเองไม่เห็นต้องอ้อมค้อมอะไรเลย

สำหรับคนทั่วไปชื่อของ กมล สุโกศล แคลปป์ หรือ สุกี้ วงพรู อดีตผู้บริหาร เบเกอรี่มิวสิค เป็นที่รู้จักในวงกว้างกว่า กมลา สุโกศล (กระทั่งเพลง Live and learn ที่ บอย โกสิยพงศ์ แต่งขึ้นและขับขานด้วยน้ำเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ได้รับการยอมรับ) แต่ในแวดวงธุรกิจชื่อของ นายห้างกมล สุโกศล ผู้เป็นตา และ กมลา สุโกศล ผู้เป็นแม่ คือสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่งสามารถสร้างและสานต่อธุรกิจฝ่าฟันปัญหาหยัดยืนได้ถึงวันนี้

ต้นปีพุทธศักราช 2551 ภายหลังการสิ้นพระชนม์ของสมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ สื่อมวลชนต่างนำเสนอพระกรณียกิจ มูลนิธิ และโครงการในพระอุปถัมภ์ สู่สาธารณชนอย่างต่อเนื่อง โดยหนึ่งในนั้นคือดนตรีคลาสสิคที่ทรงโปรดปราน อันเป็นที่มาของการรับรู้เรื่องราวเกี่ยวเนื่องกับดนตรีคลาสสิคในวงกว้าง ซึ่งอานิสสงส์ดังกล่าวส่วนหนึ่งได้ทอประกายแสงแห่งโอกาสให้ เป้-ทวีเวท ศรีณรงค์ นักเรียนทุนดนตรีคลาสสิคในพระอุปถัมภ์ฯ คนแรก ซึ่งต่อมาคือนักไวโอลินคนไทยคนแรกที่ได้ขึ้นแสดง ณ คาร์เนกี้ฮอล์ (Carnegie Hall) เวทีที่นักดนตรีมักถือว่าเป็นจุดสูงสุดในชีวิต เป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้นในหมู่คนไทย หลังจากตระเวนสั่งสมประสบการณ์สร้างชื่อเสียงระดับโลกมานานนับสิบปี

ในส่วนของดนตรีแจ๊สในบ้านเรามีการพัฒนาขึ้นมากๆ อันที่จริงผมไม่อยากเอามาอ้างหรอกแต่ก็เป็ฯความจริงว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะดนตรีแจ๊สเป็นแนวดนตรีที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวโปรด นั่นทำให้ดนตรีแนวนี้เป็นที่สนใจของคนทั่วไป แล้วคนที่หลงเสน่ห์ดนตรีแนวนี้ก็มีมากขึ้นเรื่อยๆด้วยเหตุผลต่างๆกัน สุดท้ายแจ๊สก็กลายเป็นแนวดนตรีที่ผมคิดว่าค่อนข้างผูกพันกับคนไทย

สถาปนิก – นิธิ สถาปิตานนท์  ผลงานอันทรงคุณค่าที่ฝากไว้ให้เราได้เห็นในงานออกแบบสถาปัตยกรรมหลากหลายประเภททั้งที่เป็นโครงการของราชการและเอกชน นิธิ สถาปิตานนท์ เป็นผู้บริหารและผู้ก่อตั้งบริษัท สถาปนิก 49 จำกัด หรือ A49 บริษัทออกแบบชั้นแนวหน้าของไทย ซึ่งมีผลงานออกแบบสถาปัตยกรรมที่โดดเด่น อาทิที่ทำการกระทรวงการต่างประเทศ ถนนศรีอยุธยา และมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ฯลฯ

ในจำนวนศิลปะที่เกี่ยวพันกับชีวิตมนุษย์นั้น สถาปัตยกรรมเป็นสิ่งที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวและอธิบายตัวตนของผู้คนที่มันเข้าไปเกี่ยวข้องได้มากที่สุด การรังสรรค์งานศิลปะแขนงนี้จึงค่อนข้างซับซ้อนทั้งวิธีสร้างและวิธีคิด ต้องอาศัยทั้งความรู้. ความชำนาญและรสนิยมของศิลปินเอง โดยผ่านกระบวนการศึกษาเฉพาะทางที่เข้มข้น

เกือบจะในทันทีที่เชโรกีคันงามพาหนะของเราเลี้ยวขวาเข้าสู่ถนนดินสายเล็กๆซึ่งแยกออกจากถนนเลียบคลอง 11 ภาพของทุ่งข้าวสีเขียวมรกตก็ตระการตาอยู่เบื้องหน้าและทำให้เคลิบเคลิ้มอยู่นาน  ที่ริมท้องทุ่งนี้เองคือที่ตั้งของ ‘เรือนศิลป์แสนขัติยรัตน์’ สถานที่ซึ่ง ผศ.สุวัฒน์ แสนขัติยรัตน์ ใช้เป็นที่สร้างสรรค์ผลงานอันบรรเจิดของเขา

สถาปนิกดัง นักออกแบบสุดเก๋ไก๋ คุณ ดวงฤทธิ์  บุญนาค  แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนเราชาว Art ในงาน Artbangkok symposium 2011 ครั้งที่ 1 หัวข้อ “ศิลปะเพื่อยกระดับความคิดและสติปัญญาของมวลชน” เลยอดไม่ได้ที่จะขอสัมภาษณ์ไถ่ถามเรื่องราวเกี่ยวกับงาน Art ในบ้านเรา

บรรณาธิการหนุ่มแห่งนิตยสาร GM นักเขียนและนักแปลชื่อดัง  ทั้งคอลัมน์ประจำและไม่ประจำในหนังสือต่างๆมากมาย   คุณโตมร มีแง่มุมในการมองโลกที่แตกต่างและน่าสนใจ  เห็นได้จากปลายปากกาในแต่ละเรื่องที่ถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือ ให้เราได้ติดตามกัน   ในงาน Artbangkok symposium 2011ครั้งที่ 1 หัวข้อ “ศิลปะเพื่อยกระดับความคิดและสติปัญญาของมวลชน”คุณโตมรได้แสดงสารัตถะสำคัญเกี่ยวกับงานศิลปะเอาไว้อย่างน่าฟัง

ม.ล.จิราธร จิรประวัติ ได้ชื่อว่าเป็นคนที่มีบทบาทในชีวิตมากมาย ไม่ว่าจะเป็นโปรดักส์ดีไซเนอร์ ครูสอนชงชา เป็นอาจารย์ด้านโฆษณา เป็น Food Stylist หรือนักจัดอาหารและทำอาหาร หรือจะเป็น Fashion Stylist, Fashion Designer รวมถึงเป็นครูสอนศิลปะที่มีชื่อ และมีลูกศิษย์เป็นที่ยอมรับของสังคม เขาเขียนหนังสือด้านอาหารและงานสถาปัตยกรรมมาแล้ว

ผมเชื่อว่า…ศิลปินเกิดมาพร้อมกับหน้าที่อันยิ่งใหญ่ หากกรอบของงานศิลปะมีอยู่จริง ศิลปินทุกคน คงกู่ร้องหาชีวิตนอกกรอบกันสุดเสียง แต่กรอบความคิดในเรื่องหน้าที่ของศิลปิน ความรับผิดชอบต่อศิลปะที่มีต่อสังคม มองผ่านสายตาของศิลปินนอกกรอบที่ผู้คนในวงการศิลปะพากันชี้นิ้วว่าเป็น BAD BOY คนนี้ มีความชัดเจน ตรงไปตรงมา และเสมอต้นเสมอปลายอย่างน่าชื่นชมจนแทบจะยกย่องได้ว่า วสันต์ สิทธิเขตต์ เป็นหนึ่งในศิลปินจำนวนไม่มากนักในประเทศนี้ ที่สามารถสร้างงานศิลปะเพื่อรับใช้อุดมการณ์ทางสังคมมาตลอด แม้จะถูกค่อนขอดบ้างในวิถีทางการนำเสนอที่ค่อนข้างดิบ จนดูหยาบ ด้วยการแสดงออกที่ฉับไว จนหลายคนสงสัยว่าเขาคงไม่มีเวลาให้กับการตกตะกอนทางความคิด 

เรียบเรียงและสัมภาษณ์ โดย สุรกานต์ โตสมบุญ และ วิภาช ภูริชานนท์ 

อรรถ สุนทรวโรภาส ช่างภาพอิสระ และอดีตช่างภาพประจำนิตยสารสเกล (SCALE) เล่าให้ฟังเกี่ยวกับการเข้ามาทำงานถ่ายภาพว่า “ มันเริ่มจากตอนเด็กๆ เล็กเลยครับที่เห็นพ่อถ่ายรูปขาวดำ รูปครอบครัว รูปผม แล้วมันดูมหัศจรรย์มากสำหรับตอนนั้น แต่คนที่สอนผมจริงๆ คือน้าชายที่เป็นอาจารย์มัธยมประจำห้องโสต ที่ทำงานเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรง หรือบางทีผมก็ซื้อหนังสือมาอ่าน หรือดูเทคนิควิธีการถ่ายภาพเองบ้าง ผมคิดว่าการเริ่มต้นที่แท้จริงน่าจะอยู่ที่ความสนใจ คือผมสนใจการถ่ายภาพ 

ภาพชาวนาฟาดข้าวธรรมดาๆ ภาพหนึ่งที่มองแล้วอาจจะไม่ได้สวยเลิศเลอ หรือมีคุณค่าสักเท่าไรถ้าเทียบกับภาพศิลปะอื่นๆ แต่ภาพนี้กลับมีคุณค่าทางจิตใจมากสำหรับศิลปินผู้หลงใหลในความเป็นไทยอย่าง สมใจ ไรซ์ ที่ถ่ายทอดความรู้สึกจากปลายพู่กันที่ถูกแต่งแต้มสู่ผืนผ้าใบ เพียงเพื่อต้องการจะถ่ายทอดเรื่องราวและวิถีชีวิตของคนไทยไว้เป็นความทรงจำในขณะที่โลกก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดนิ่ง และแม้เวลาจะล่วงเลยมาหลายสิบปีแล้วก็ตามในการเข้าสู่วงการสีน้ำ แต่ภาพนั้นยังเป็นภาพแห่งความทรงจำที่ไม่เคยลืมเลือนเลย 

ในแต่ละวัฒนธรรมเส้นแบ่งระหว่าง ‘ ศิลปะ ‘ และ ‘ ความโป๊เปลือย ‘ ของการเปลือยกาย ( nude) นั้นวางอยู่บนบรรทัดฐานที่แตกต่างกันไป เล่ากันว่าหากจับเอาผู้หญิงเปลือยชาวอังกฤษ ญี่ปุ่น และเยอรมัน มายืนต่อหน้าธารกำนัล ปฏิกิริยาที่ผู้หญิงแต่ละชนชาติแสดงออกก็จะไม่เหมือนกัน 

ภาพถ่ายบุคคลเป็นภาพถ่ายประเภทแรกสุดที่มนุษย์ในโลกยุคใหม่รู้จักหรือคุ้นเคยในฐานะภาพแทนตัว คงจะไม่ใช่การกล่าวเกินจริงแต่อย่างใด หากจะพูดว่า ภาพถ่ายบุคคลถือกำเนิดขึ้นพร้อมๆ กับประวัติศาสตร์การถ่ายภาพ เพราะมันทำหน้าที่บันทึกภาพของทั้งคนเป็นและคนตายมาเป็นระยะเวลาไม่น้อยกว่าร้อยห้าสิบปี 

นิรันดร์ ชุณหชาติเริ่มทำงานภาพถ่ายพร้อมๆ กับการทำงานตกแต่งภาพ ( Retouching) ตั้งแต่ที่อเมริกายังไม่มีโปรแกรมคอมพิวเตอร์ตกแต่งภาพ      ( Photoshop) การทำงานในแล็บตกแต่งภาพจึงกลายเป็นเหมือนการฝึกฝนและเรียนรู้เทคนิควิธีทางภาพถ่ายในแบบละเอียดถี่ถ้วน 

เรียบเรียงและสัมภาษณ์ โดย สุรกานต์ โตสมบุญ และ วิภาช ภูริชานนท์     Q : ในการทำงานชิ้นนี้ที่เวนิส (City of Ghost) อาจารย์ได้เห็นสถานที่แล้วคิดเห็นยังไงบ้าง ? A : ผมไปดูสถานที่มาแล้ว แต่คงต้องใช้คำว่าเดินหาที่นะครับ แล้วก็ได้ที่ในวันสุดท้ายก่อนจะเดินทางกลับมา ซึ่งปัญหาของผม คือ ผมไม่ได้อยู่ในที่ตรงนั้นนานพอที่จะทำความคุ้นเคยหรือทำความรู้จักกับสถานที่ และหาทางแก้ปัญหาในรายละเอียด หรือจะคิดอะไรต่อไปจากเดิมที่เรามีอยู่ตรงนั้น ถ้าถามว่าเป็นเงื่อนไขไหม …มันก็คงเป็นเงื่อนไขแน่นอน…ธรรมชาติในการทำงานของผมแล้ว การสร้าง dialogue ในแง่ใดแง่หนึ่งกับพื้นที่เป็นประเด็นที่ผมต้องต้องคิดทุกครั้ง   Q...

“เราสร้างงานประติมากรรม เพื่อให้งานประติมากรรมสร้างเรา” คือวาทะที่เผยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยไมตรีจิตของศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ (ประติมากรรม) ประจำปี 2549 นนทิวรรธน์ จันทนะผะลิน ก่อนจะย้อนเล่าถึงจุดเริ่มต้นชีวิตบนถนนสายประติมากรรมให้เราฟัง 

ธาดา วาริช เป็นหนึ่งช่างภาพรุ่นใหม่ซึ่งมีผลงานเป็นที่น่าจับตามองมากที่สุดคนหนึ่ง งานของเขามีความเซ็กซี่เย้ายวน หรือเขาสามารถดึงเอาคาร์แร็กเตอร์ที่อยู่ภายในแบบออกมา แต่ก็เป็นที่ทราบกันว่า ธาดานั้นมีความถนัดในการถ่ายหลายรูปแบบ หรือมีแนวทางการทำงานที่ค่อนข้างหลากหลาย แต่ในความหลากหลายนั้นกลับทำให้เรารู้สึกได้ว่านี่เป็นผลงานที่มีลายเซ็นของศิลปินคนเดียวกัน 

ภาพถ่ายไม่เคยเงียบใบ้ หากมันได้สื่อความหมายบางอย่างออกมาด้วยเสมอ นี่คือหลักการพื้นฐานที่ทำให้งานภาพข่าวต้องบอกเล่าเรื่องราวที่เป็นจริง เพราะในเมื่อภาพสามารถพูดได้ด้วยตัวมันเอง การกำหนดและควบคุมให้ภาพถ่ายพูดในสิ่งที่เราอยากให้มันพูดจึงเป็นเรื่องยาก 

ความเป็นมาของณัฐนลิน   เรียนจบมัธยมปลายที่โรงเรียนสุรศักดิ์มนตรี ไม่ได้เป็นเด็กตั้งใจเรียนมาก เกเรมาตลอด ในช่วงวัยเรียนในเมืองไทยที่จำได้ก็แค่ ม. ห้า เป็นช่วงเดียวที่ตั้งใจเรียน พอเข้ามหาลัย จากการที่เที่ยวมาโดยตลอด ก็เลยไม่ได้ตั้งใจเรียน เพื่อนโดยส่วนใหญ่ก็จะเลือกเรียนนิเทศศาสตร์ บริหาร แต่โดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบ ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร 

ในแวดวงแฟชั่น เมื่อเราเอ่ยชื่อ ณัฐ ประกอบสันติสุข น้อยคนนักที่จะไม่รู้จัก เพราะเขาจัดเป็นช่างภาพหัวก้าวหน้ารุ่นแรกๆ ที่มีส่วนอย่างมากในการผลักดันและเปลี่ยนแปลงพลิกโฉมงานถ่ายแบบเดิมๆ ให้เป็นงานที่มีสไตล์ จนสามารถเทียบชั้นได้กับนิตยสารชั้นนำระดับนานาชาติ แต่นอกเหนือจากภาพความสำเร็จที่เราเห็นอยู่ในทุกวันนี้ ใครบ้างที่จะรู้ว่าก่อนที่ณัฐจะกลายมาเป็นช่างภาพมืออาชีพ เขาเดินมาสู่เส้นทางนี้ได้อย่างไร 

ชำนิ ทิพย์มณี ผู้ก่อตั้งบริษัท ตาชำนิ จำกัดและศิลปินช่างภาพมือเก๋าที่สุดในเมืองไทยคนหนึ่ง ได้บอกเล่าเรื่องราวความเป็นมาก่อนหน้าที่เขาจะเดินมาสู่การเป็นช่างภาพอาชีพว่า “ เริ่มที่การผจญภัย หรือการเดินทางไปต่างประเทศ เพื่อค้นหาตัวเอง จากเดินทางไปกลับสองสามครั้งสุดท้ายก็จบที่ประเทศอิตาลี เรียนอยู่ที่นั่นประมาณ 3-4 ปี แล้วจึงกลับมาเมืองไทย ทำงานที่เซ็นทรัลดีพาร์ทเมนสโตร์ที่สาขาลาดพร้าว ภายใต้การนำของคุณสุทธิธรรม จิราธิวัฒน์ ท่ามกลางความใหม่ของมัน ความคล่องตัวก็เป็นเรื่องยากนิดหนึ่ง ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เศรษฐกิจกำลังขาขึ้น ทุกอย่างที่ทำ ณ เวลานั้นก็ดีขึ้นเรื่อยๆ 

ความเป็นมาก่อนหน้าที่จะมาทำงานถ่ายภาพ?   ผมเรียนมาทางด้านออกแบบบผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม พอจบมาก็ทำงานออกแบบเครื่องมือแพทย์ พวกเวชภัณฑ์ สักพักหนึ่งปี 2527 ทำงานได้ปีเดียวก็ออกมา จากนั้นก็ไม่ได้ทำงานอะไรเลย ก็กลับมาตะลอนจับกล้องถ่ายรูป

จตุรงค์ หิรัญกาญจน์ เริ่มเรียนรู้ศิลปะและการใช้ชีวิตแบบศิลปินมาตั้งแต่เข้าเรียนวิทยาลัยช่างศิลป์ กรมศิลปากร ซึ่งที่วิทยาลัยช่างศิลป์นั่นเองที่ทำให้เขาเริ่มสนใจการถ่ายภาพ และแม้นว่าในขณะนั้นจะยังไม่มีสถาบันใดเปิดสอนวิชาถ่ายภาพเป็นการเฉพาะ แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะสอบเข้าเพื่อเรียนต่อในคณะมัณฑนศิลป์ ศิลปากรเพื่อลงเรียนวิชาถ่ายภาพที่เปิดสอนเพียงแค่สองตัวเท่านั้นเอง 

หากถามว่าอะไรคือลักษณะเฉพาะตัวที่ทำให้ภาพของ แก้วเกล้า พงษ์ไพบูลย์ มีความแตกต่างจากจากผลงานของช่างภาพยุคใหม่ๆ โดยทั่วไป ? คำตอบก็คงอยู่ที่การให้สมดุลระหว่างความมืดและความสว่าง ในภาพแต่ละภาพของเขา แก้วเกล้าจะให้ความสำคัญแสงสลัวและรายละเอียดที่ปรากฏอยู่ภายใต้สภาพแสงนั้นๆ นี่เป็นความงามแบบเดียวกับที่จุนิชิโร่ ทานิซากิเคยได้พรรณนาไว้ในความเรียงเล่มหนึ่งของเขาซึ่งมีชื่อว่า In Praise of Shadow ทานิซากิชี้ให้เราเห็นความสำคัญของความสลัวราง ซึ่งคนอีกยุคหนึ่งแทบจะไม่รู้จักอีกแล้ว เพราะพวกเขาเกิดขึ้นมาพร้อมกับแสงสว่างสังเคราะห์

นับตั้งแต่ย้อนคืนเชียงราย แผ่นดินถิ่นเกิด ท่ามกลางความเจริญของบ้านเมืองที่มุ่งตามตะวันตกอย่างขาดสติในทุกศาสตร์ ด้านหนึ่ง ถวัลย์ ดัชนี ปรากฏสู่สายตาสาธารณชนในภาพช่างวาดรูปผู้อหังการ์ด้วยผลงานภาพวาดราคาแพงระยับที่ชนชั้นสูงล้วนไขว่คว้าไปครอบครอง อีกด้านเขาปลีกตัวใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในบ้านดำ นางแล พร้อมกับรังสรรค์หมู่สถาปัตยกรรมอันอุดมด้วยความงดงามระหว่างภูมิปัญญาตะวันออกและตะวันตกขึ้นมา แถมวางแผนสร้างเมรุเผาศพส่วนตัวในบั้นปลายชีวิตไว้เสร็จสรรพ อย่างช่างวาดรูปผู้ไม่หวั่นไหวต่อความตาย 

เป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้วสำหรับ จักกาย ศิริบุตร กับผลงานงานศิลปะที่โดดเด่นไม่เหมือนใคร รวมทั้งการเป็นอาจารย์ นักวาดภาพประกอบ และล่าสุดยังรับตำแหน่งบรรณาธิการ Editor-at-Large ให้กับหนังสือ House Beautiful อีกด้วย ถึงแม้งานจะมากมายแค่ไหน เขาก็ยังมีเวลาให้กับตัวเองได้ทำในสิ่งที่เขารัก จักกาย สนใจและอยากทำงานเกี่ยวกับศิลปะ จึงเลือกเรียนสาขาวิชาที่สามารถพลิกแพลงไปเป็นงานดีไซน์หรืองานพาณิชย์ศิลป์ นั่นคือด้านศิลปะและออกแบบสิ่งทอทั้งปริญญาตรีและปริญญาโท จากสหรัฐอเมริกา ซึ่งในสมัยนั้นเมืองไทยยังไม่มีสอนในด้านนี้