สำหรับ Ain’t Them Bodies Saint เป็นหนังแนวรักโรแมนติกดราม่า กำกับโดย เดวิด โลเวรี่ ที่เข้าฉายแบบจำกัดโรงเงียบๆ เข้ากับโทนของหนังที่บรรยากาศเป็นไปแบบเงียบเชียบ แต่แฝงความงดงาม
ตัวหนังเล่าถึง บ็อบ (เคซี่ แอฟเฟล็ค) ไอ้เสือหนุ่มบ้านไร่ในชนบทยุคปี 1970 ของสหรัฐฯที่รอให้ตัวเองพ้นโทษไม่ไหว เลยแหกคุกและเดินทางข้ามรัฐเพื่อกลับมาหาคนรักทั้ง2คือ รูธ (รูนี่ มาร่า) ภรรยากับลูกสาวที่ไม่เคยพบหน้า ทว่า เมื่อเวลาล่วงเลยไปกว่า 4 ปี ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมด ไม่เว้นกระทั่งหัวใจ รูธ มี แพทริค (เบน ฟอสเตอร์) ตำรวจท้องถิ่นเข้ามาติดพัน รวมถึงยังมองความปลอดภัยและอนาคตของลูกสาวเป็นหลัก
การปรากฏตัวของ บ็อบ จึงนำความลำบากใจมาให้เธอ เพราะนอกจากตำรวจที่ตามล่าตัว บ็อบ ศัตรูทั้งหลายในอดีตต่างก็ต้องการชีวิต บ็อบ เช่นกัน เขายื่นข้อเสนอให้เธอกับลูกหนีไปด้วยกันกับเขาเพื่อที่ครอบครัวจะได้กลับมาพร้อมหน้า รูธ ลังเล ไม่ใช่รัก บ็อบ น้อยลง แต่เป็นความรักในตัวลูกสาวที่เพิ่มมากขึ้น
หนังดำเนินเรื่องราบเรียบและเนิบช้ามากในช่วงแรก ใครที่ไม่ชอบหนังแนวนี้ต้องบอกว่ามีหลับกันไปข้าง บทค่อนข้างเข้าใจยาก ต้องใช้การตีความจากทั้งคำพูดและภาพ ออกแนวเป็นหนังอาร์ทหน่อยๆ อารมณ์หม่นเศร้า สอดคล้องกับองค์ ประกอบอื่นๆในเรื่อง
กระนั้น เนื้อเรื่องที่ควรจะเน้นความรักแบบหนุ่มสาว กับกลายเป็นความรักของแม่ที่มีต่อลูกสาวมากกว่า ซึ่งก็ถ่ายทอดออกมาได้ดี แต่หน้าหนังทำให้คนดูเข้าใจผิดว่าเป็นเรื่องรักโรแมนติกชวนฝัน ความเศร้าจากการสูญเสียในช่วงท้ายจึงไม่พีคถึงขึ้นเรียกนํ้าตา
สิ่งที่โด่งเด่นมากที่สุดในหนังคงเป็นการถ่ายภาพที่งดงาม โดยเฉพาะบรรยากาศธรรมชาติในชนบท โดยมีพระอาทิตย์ตกเป็นแบคกราวด์หลัก สมกับที่ได้รางวัล Cinematography Award จากเทศกาลหนังซันแด๊นซ์ 2013 (อดนึกถึง The Tree of Life ไม่ได้) ช่วงเวลาในการถ่ายทำน่าจะเป็นตอนโพล้เพล้ซะส่วนใหญ่ มองในอีกแง่ก็ดูว่าผู้กำกับตั้งใจโชว์ของมากเกินไป ด้านเพลงประกอบแนวคันทรี่เข้ากับฉากวินเทจย้อนยุคในปี70ได้ดี
รูนี่ย์ มาร่า สวยโดดเด่นในบทคุณแม่ยังสาว เธอดูเหมาะกับตัวละครสาวแนวคาวบอยนิดๆอย่างมาก เราสามารถลืมภาพจากหนังเก่าๆที่เธอเคยเล่นได้เลย อีกคนที่น่าชื่นชมคือ เด็กที่เล่นเป็นลูกสาวของ รูนี่ย์ แสดงได้น่ารักน่าเอ็นดูมาก
ส่วน เคซี่ แอฟเฟล็ค ถ่ายทอดความรู้สึกได้ไม่ชัดเจน มาดของเขายังดูไม่เป็นไอ้เสือวายร้ายชื่อดังเท่าไหร่ คำพูดคำจาก็ดูไม่เป็นธรรมชาตินัก ขณะที่ เบน ฟอสเตอร์ ฉากเล่นกีตาร์เป็นซีนที่ดูดีที่สุดของเขา แต่ก็ยังไม่มีสเน่ห์มากพอจะเปลี่ยนใจคุณแม่ยังสาวได้
เหมือนว่าผู้กำกับจะต้องการให้แง่คิดเกี่ยวกับความรักและความถูกต้องว่า ทั้งสองอย่างต้องใช้เวลาในการรอทั้งสิ้น และไม่ว่าจะการให้อภัย หรือ การรักใครสักคน แต่เมื่อเวลาได้เปลี่ยนไป ทุกสิ่งก็เปลี่ยนแปลงได้ด้วยกันทั้งนั้น
คะแนน Ain’t Them Bodies Saint : 7/10
บทวิจารณ์โดย นกไซเบอร์
ที่มาจาก http://movie.bugaboo.tv/watch/91870
สิทธิโชติ สุภาวรรณ์ (นกไซเบอร์)
จบด้านขีดๆเขียนๆ ตอนนี้ทำงานเกี่ยวกับโลกไซเบอร์ เป็นคนชอบดูหนังมาก ดูได้ทุกแนว เมื่อดูจบแล้วมีอะไรค้างคาในใจก็จะมาระบายออกลงในบล็อกส่วนตัวเงียบๆ ใช้นามปากกาว่า นกไซเบอร์
