ปารีส ปารีส
เวลาที่เอ่ยชื่อปารีส ฮิลตั้นขึ้นมา คุณจะนึกถึงอะไรบ้างคะ? เทปลับภาคหนึ่งและภาคสองของเธอ? คุณพ่อที่ร่ำรวยมาก? ไฮโซในบ้านนอก-รายการเรียลลิตี้โชว์ของเธอ? หรือโฆษณาแฮมเบอร์เกอร์ที่เธอแสดงเป็นเด็กล้างรถ
ไม่รู้สิ ตอนนี้ดิฉันกลับคิดถึงแค่ฉากสุดสยองใน House of Wax ที่เธอถูกฆ่าตายด้วยท่อเหล็กเสียบทะลุหัว หลายคนคงรับได้ยากที่ทำไมดิฉันต้องพูดถึงเรื่องนี้ที่นี่ หรือเวลานี้?
แน่นอนเหตุผลของดิฉันก็คือขณะที่เราคิดว่ามันเป็นภาพที่น่าเกลียดน่ากลัว แต่คำถามคือทำไมเธอถึงยอมเล่นบทบาทแหวะๆ อันนี้ มีปัญหาอะไรกับสมองซีกขวาของเธอหรือเปล่า? ซึ่งถ้าจะให้วิเคราะห์ดิฉันคิดว่าเธอค่อนข้างแคร์ภาพลักษณ์ของตัวเองมาก และเธอก็ไม่ใช่คิดไม่ได้ หรือไม่คิดอะไรเลย หากการเลือกบทบาทในหนังสยองขวัญก็คงจะเป็นด้วยเหตุผลเดียวกันกับการที่เธอหันไปจับไมค์ร้องเพลง (และงานอื่นๆ ของเธอก่อนหน้านั้น) ก็คือเธออยากให้ผู้คนจดจำได้ไม่ว่าจะในภาพลักษณ์ใด ไม่ว่าใครก็ต้องไม่ลืมเธอ เสียงของเธอ เซ็กส์หรือแม้กระทั่งความตายของเธอ ซึ่งจะว่าดิฉันเวอร์ก็ได้ แต่ดิฉันมองว่าการเป็นปารีส ฮิลตั้นแบบในทุกวันนี้ของเธออาจเป็นการ performance art แบบหนึ่ง
หากยกเอาอคติที่ว่าเธอเป็นไฮโซที่ชอบทำตัวเป็นข่าวออกไป แล้วลองตั้งใจฟังเพลงของเธอให้ดี จะรู้ได้ทันทีว่าทั้งเนื้อหาและทำนองในซิงเกิ้ลแรกของเธอ Stars are Blind (ดาวอับแสง) ไม่ได้แย่ไปกว่าเพลงป็อปโดยทั่วไปที่วางขายอยู่ตามท้องตลาด (นี่เป็นคำชมนะคะ) มันมีจังหวะและท่วงทำนองที่ไพเราะติดหูดี หรือก็พร้อมจะเป็นเพลงฮิต อย่างน้อยก็ในตลาดเอเชียได้ง่ายๆ
แต่ปัญหาเพียงอย่างเดียวก็คือถ้าเราฟังโดยอคติที่ว่านี่เป็นเพลงของปารีส ฮิลตั้น เราอาจจะไม่พบความงาม หรือความสุนทรีย์ทางดนตรีมากเท่าที่ควร
ดิฉันตั้งข้อสังเกตนี้โดยเปรียบเทียบกับเทรซี่ ลอร์ด ซึ่งเป็นดาราหนังโป๊ที่หันมาเอาดีทางด้านการร้องเพลง (ความอื้อฉาวของเธอเป็นอีกเรื่องหนึ่ง) และแรกทีเดียวฉันเข้าใจว่าลอร์ดอาจจะเคยออกเทปมาก่อนแล้ว แต่เพลงของเธอไม่ได้รับความสนใจจากผู้ฟังเท่าไรนัก กระทั่งวงดนตรีอย่างแมนิค สตรีท พรีเชอร์สนำเอาเธอมาร้องในเพลง Little Baby Nothing ซุ่มเสียงของลอร์ดก็กลายเป็นเสียงคลาสสิคตลอดกาล แต่กับตอนแรกคนฟังเพลงของเธอยังคงติดกับภาพลักษณ์หรือไม่เชื่อว่าเธอจะร้องเพลงได้ดีเท่ากับเล่นหนัง….
ประเด็นของดิฉันก็คือปารีสอาจจะคล้ายๆ ลอร์ดตรงที่ถ้าเธอต้องเป็นศิลปินนักร้องด้วยตัวเอง มีอัลบั้มที่ใช้เชื่อของตัวเอง งานของเธออาจไม่มีวันได้ฉายแววส่องแสงเหมือนชื่ออัลบั้ม ( อัลบั้ม Stars are Blind จะวางแผงในอเมริกาวันที่ 22 สิงหาคม ) ไม่ว่าเธอจะร้องและเต้นได้ดีกว่าบิยอนเซ่ หรือแสดงสดได้ดีกว่าบริทนี่ย์ สเปียร์ก็ตาม เว้นแต่เธออาจได้ร่วมงานกับศิลปินคุณภาพสักคนอย่าง U2 หรือใครที่จะช่วยการันตีเสียงร้องของเธอ
แน่นอนนี่สำหรับเส้นทางการเป็นนักร้องของเธอเท่านั้นละคะ เพราะสำรับการเป็นศิลปิน performance ด้วยเรือนร่างและรูปลักษณ์ของเธอ ดิฉันว่าคงไม่มีต้องรอใครมารับประกัน เพราะแค่ชื่อ ‘ ปารีส ฮิลตั้น ‘ ของเธอก็เป็นงานชิ้นหนึ่งด้วยตัวมันเองแล้วละคะ
